It's all in the culture!

Hoi lieve mensen!

Nog even weer een berichtje van mij hoor. Hoe gaat het daar? Lekker weer geweest hoorde ik he? Alleen jammer dat t zo kort was, maar t wordt vast snel weer warmer daar. :-)

Met mij gaat het redelijk goed. Ik ben een beetje aan het kwakkelen geweest de laatste weken en was vaak een beetje ziekjes en zwakjes, waarschijnlijk door de toenemende hitte hier, het watertekort en het eenzijdige eten. Ik doe gewoon rustig aan, en kook ook zo nu en dan met Ratty wat ander eten, om weer een beetje op krachten te komen, en op die manier gaat het wel.
Ik ben overigens niet de enige, er zijn op dit moment ontzettend veel vrijwilligers ziek. Sommige van hen mag ik helpen met behandelingen en readings, en dat vind ik echt heel leuk om te doen, om ze thuis op te zoeken en advies te kunnen geven!

De tijd hier vliegt echt voorbij op het moment. Ik ben nog maar twee weken in Tamale, en dan ga ik al naar de Volta Region met Ratty, om daar in een village te gaan wonen, en ik ga er nog rondreizen. Toch vind ik het niet zo erg dat ik Ghana al zo weer verlaat. Ik heb het hier erg naar mijn zin, maar heb anderzijds ook wel het idee dat ik hier klaar ben en aan iets nieuws toe ben.

Gek he, dingen die in Nederland zo vanzelfsprekend zijn, zijn dat hier ineens niet meer, en dat is heel goed om eens te ervaren, maar soms ook wel even afzien. Stromend water uit de kraan, dat koel is en ook nog zo zuiver dat je het kunt drinken! Daar denk je toch niet bij na in Nederland? Bij ons thuis kwam er geen water meer uit de kraan, zoals regelmatig gebeurd, dan is de tank leeg. Dus dan de jerrycans maar opgebruiken. Totdat dat ook allemaal op is, en mijn gastmoeder twee dagen op de motor door Tamale reist, op zoek naar water. Ik was me met de zakjes bronwater, die ik openknip en boven m'n hoofd houdt, om maar een voorbeeld te noemen. Water..
Dan hebben we nog elektriciteit, licht.. Soms valt alles ineens uit, en zijn er twee mogelijke oorzaken. 1: een algemene "lights off", die meestal een paar uur duurt. 2: de units van de prepaid kaart zijn op, en er moet een nieuwe kaart in de meter gestopt worden. Ik let dus nu op elk lichtje dat ik aan heb, elk elektrisch apparaat.
Dan hebben we nog eten: ik wordt dagelijks met honger geconfronteerd, maar niet in de verste dorpjes met kleine hutjes hoor, nee, gewoon op mn werk, als de kinderen geen eten mee naar school hebben gekregen en ik mn eten met ze deel, als de meiden niet op komen dagen op de engelse lessen omdat ze geld willen verdienen thuis om eten te kunnen kopen, of mn collega die hoofdpijn heeft en chagrijnig is omdat ie de avond er voor thuis niet heeft gegeten omdat er geen geld was, en zich op t werk een asociaal bord vol schept van t eten van de kinderen (van ieder kind twee lepels), zodat er thuis de rest van de dag weer bezuinigd kan worden op het eten. Dat bedenk je in Nederland toch niet, of wel?

Wat me ook aan het denken heeft gezet, is dat de dingen die in Nederland bij de routine horen en maar een paar minuutjes in beslag nemen, hier de hele dag in beslag nemen, en horen bij overleven. Wij rijden in 5 minuten op en neer naar de c1000 om onze ingredienten te kopen, werken een paar uurtjes, koken lekker eten, en kijken vervolgens een leuke film met vrienden. Hier lopen de vrouwen een paar uur door de zon met een paar tonnen houtskool op hun hoofd, wat gebruikt wordt om mee te koken. Vervolgens wat aan de straat zitten, in de hoop wat dingetjes te verkopen, zodat er wat geld is om ingredienten voor te kunnen kopen. Etc, etc.... Voor je het weet is de dag om, en heb je je inderdaad goed gered, maar dan is er weer een nieuwe dag, waarop weer voor water, voedsel ed moet worden gezorgd...

Afgelopen zomer werkte ik in een viersterrenhotel op Vlieland. Ik trooste regelmatig kinderen die huilden, omdat ze geen zin meer hadden in paardrijden, naar het zwembad bij t hotel gaan, naar de bowlingbanen gaan, naar de kinderdisco of om een ijsje te eten, want dat hadden ze die dag allemaal al gedaan. Hier troost ik kinderen die huilen omdat ze met lege maag rondlopen, geslagen worden door de leerkracht of omdat er niet met ze gespeeld wordt. Is deze tegenstelling niet absurd?
Ik verkocht een fles wijn van 50 euro aan een man, waar vervolgens 1 glas uit gedronken werd, de rest werd weggegooid, want hij had toch ineens niet zo'n zin meer. Hier moeten mijn collega's zo'n 3,5 maand werken, om alleen al zo'n fles wijn te kunnen betalen...

Ik ben echt heel gek op de kinderen op mn werk, en zet soms echt de school op stelten, gewoon omdat ik daar zin in heb. Ballonnen opblazen voor iedereen en door de hele klas gooien met ze wanneer mn collega daar eigenlijk niet zo'n zin in heeft, elkaars gezichten volplakken met stickers, eindeloos verhalen voorlezen, kletsen en spelletjes spelen in de pauze en ze de mooiste werkjes laten maken, wat mn collega vaak niet zo ziet zitten, teveel gedoe, maar t later toch stiekem wel leuk vindt, hihi. Dat hebben de kinderen echt nodig soms.

Ik zal nog even kort vertellen wat ik de afgelopen twee weken verder zoal heb gedaan. 06 maart was een groot feest hier in Ghana, wat 's nachts om 12u al werd ingeluid met een spetterend siervuurwerk. Het 50 jarig bestaan van Ghana, wat ook in Nederland op het nieuws is geweest. We zijn de hele dag in town geweest. 's Ochtends marcheerden er allerlei groepen, leger, politie, scholen, etc. Het was super druk, dikke rellen, maar Ratty en ik stonden midden op t plein, tussen de marcherende mensen in, omdat Ratty wat mensen kende, en omdat we een fotocamera in onze handen hadden, hihi. K voelde me net een genodigde gast ;-). De rest van de dag waren er dansoptredens ed in town, tot vroeg in de ochtend.

Verder ben ik vorig weekend met Femke naar Navrongo gereist, we hebben daar Guus en Astrid bezocht, twee vrijwilligers die voorheen in Tamale verbleven en daarna nog wat onderzoeken in Navrongo hebben gedaan. Ik vond het er heel mooi en lekker rustig. Ook zijn we nog naar Paga geweest. Dat is het eerste dat een Ghanees je vraagt als hij je tegenkomt, "ben je al in Paga geweest? Echt super is dat!" Nou, cultuurverschilletje misschien, maar wij vonden er echt niets aan, en met ons vele andere vrijwilligers! Een klein, toch wat uitgedroogd, meertje, wat krokodillen aan de kant, die je tegen betaling kon aanraken. Ach ja :-). Het slavecamp vonden we toch wat interessanter.

Verder gaat het goed met de drumlessen en met de danslessen! Afgelopen week hadden we weer dansles, met dit keer meer dan 100 toeschouwers, hihi. Meestal zitten er wel wat toeschouwers, want t is gewoon buiten, en de vaste groep oefent er elke dag, waar veel mensen op af komen. Daarna moesten wij, en iedereen bleef gewoon zitten, ze wilden die blanken ook wel even zien dansen hihi. Nou ja, t was wel weer heel erg gaaf. We hebben de eerste dans al helemaal afgerond en zijn al bezig met onze tweede dans. Drums er bij, een fluitje, helemaal af!

Gisteravond hebben we een afscheidsfeestje gehad, omdat een aantal vrijwilligers volgende week al Tamale verlaten.
Tussen mij en Ratty gaat het nog steeds wel goed, alhoewel het cultuurverschil toch wel erg groot is hoor! Met nederlanders heb je aan een woord vaak genoeg, je weet gewoon wat de ander denkt en van je verwacht, dat vind ik heerlijk, en hier is dat totaal niet zo, en verlopen gesprekken dus ook vaak heel anders! Maar ik heb wel al ontzettend veel van hem geleerd, hij weet veel verhalen, oa over de cultuur, het leven in de villages, het gebruik van kruiden etc. Soms sta ik echt met mn oren te klapperen, en ik probeer zoveel mogelijk van deze wonderlijke verhalen op te schrijven. Sommige daarvan zullen zeker in mijn eerste boek belanden! ;-)


Nou, ik stop er eerst weer mee, het is al weer een lang verhaal geworden, terwijl ik alleen maar even kort wilde laten weten hoe het hier ging, hihi.
Nou, jullie horen snel weer van mij, en ik hoop dat alles goed gaat daar! Komende week plaats ik misschien ook nog wel wat foto's, oa van 06 maart en van Navrongo.
Alle liefs en tot snel!

Warme groet,
**Sohoyini**