Ik ben in Bimini, dichtbij mijn dolfijnen!

Lieve mensen,

ik ben er hoor, in Bimini, de plek waar mijn hart mij naartoe heeft gebracht. En ja, een grote omschakeling is het zeker. Het warme bad dat ik had verwacht aan te treffen, het ‘ ahh-gevoel’, dat heb ik tot nu toe hier nog niet kunnen vinden. Maar dat ik hier met een bijzondere missie ben, dat staat vast, en ik ben vastberaden deze missie aan te gaan en mijn taak hier te volbrengen, hoe het ook zal lopen.

Vorige week zaterdagochtend locale tijd zette ik voor het eerst voet aan grond op bimini. Na een lange en verschrikkelijke reis, waarin veel dingen mis waren gegaan en tegen hadden gezeten – ja ik zou er werkelijk wel een boek over kunnen schrijven haha – stond ik dan eindelijk op mijn eiland. Ja, de dolfijnen hadden mij hierheen gebracht, en ik besloot me volledig over te geven aan alles dat zij op mijn pad zouden brengen de komende weken. Ik moest hier zijn, dat was een ding dat zeker was. Met het kleine groepje mensen nam ik een taxi naar het oversteekpunt, waar we op de ferry naar het noorden stapten, een paar minuutjes varen. Zittende op het bootje werd ik overweldigd door de schoonheid onder me: het prachtige heldere water in al zijn kleuren, van groen tot alle tinten blauw met zilveren schitteringen en parelmoer strepen. Dit was waarvoor ik gekomen was! En volgens de schipper was het water normaal nog veel helderder, en kon je de bodem zien, echter die dag was het gaan stormen, een uur voordat ik landde, en was het donker en frisjes buiten.

In een busje werd ik naar Leveta gebracht, mijn contactpersoon, de vrouw van Charlie, en zo bevond ik me een paar minuten later in hun huis wat tevens een bakkerijtje was, en kreeg ik nadat ik me had voorgesteld meteen een warm broodje in mijn handen gedrukt, met een lieve glimlach van Charlie. Het was letterlijk een warm welkom. Ik bevond me te midden van een komen en gaan van mensen in het warme kleine en overvolle huisje, en niet veel later zat ik samen met Leveta en haar kleine dochtertje Shandrey in de auto naar mijn appartementje. Het huisje, slechts een paar meter verderop, zag er niet bepaald florissant uit van de buitenkant, zoals de meeste huisjes hier. Echter, nadat ze de deur voor me had geopend werd ik blij verrast door het zien van het nette appartementje. Hier zou ik het wel 2 weken volhouden, en daarna zou zich wel weer iets anders voordoen. Gelukkig kon ik bij haar aankloppen wanneer er iets was, en dat deed ik dan ook: meerdere malen had ik haar hulp nodig, en werkelijk iedere keer zaten we weer in de auto, met kids achterin, terwijl mijn huisje maar een paar stappen verderop was! Maar ja, ze wilde niet dat ik ziek werd van de paar regendruppels die uit de lucht vielen – welke ook nog eens heerlijk warm waren! – of vermoeid. Lachend stemde ik maar in, wetende dat ik zonder moeite wel 20 keer het eiland op en neer kon lopen achter elkaar als het zou moeten. Maar het was blijkbaar de cultuur hier om niet te veel inspanning te verrichten wanneer het niet nodig was. En zo bracht ze me naar overvolle supermarktjes, wees ze me de weg op het eiland en liet ze me het kerkje zien waar ze ’s zondags trouw naartoe gaat. Ja, een erg lieve vrouw.

In de dagen die volgden maakte ik lange wandelingen om het eiland te verkennen. Het eiland dat eigenlijk maar zo’n 11km lang is. En het eiland dat eigenlijk zo anders was als ik had verwacht. De rust die ik had verwacht aan te treffen was voor mij ver te zoeken. Integendeel: er hing een zeer onrustige energie op het eiland en rond de mensen, en ik vroeg me af waar dit vandaan kwam. Het had met Atlantis te maken, dat wist ik zeker. Ik praatte met iedereen die ik tegen kwam, en al snel kwam ik er achter dat er een grote angst heerste voor het water. Ik bracht het meteen in verband met het belangrijke deel van Atlantis dat hier bij Bimini onder water lag en destijds, zo’n 13000 jaar geleden overspoeld was. Waarschijnlijk waren veel mensen van toen teruggekeerd naar dit eiland, maar hadden zij een stuk angst van toen nog niet verwerkt. Het was een groot mysterie dat zich in de komende weken nog wel verder zou laten ontrafelen. Een ding was zeker: er lagen hier nog vele geheimen op de bodem van de zee, en ik zou me er door de schelpen, de vissen en uiteraard mijn dolfijnen naartoe laten leiden.

Naast de onrustige en zelfs dreigende energie welke ik voelde op het eiland werd ik ook verrast door de armoede. Een armoede waarmee ik al had kennis gemaakt in Suriname en in Ghana, echter ditmaal was ik er niet op voorbereid, en overviel het me. Slechts enkele overvolle kleine supermarktjes bieden wat producten aan, maar het is erg moeilijk om hier een goed avondmaal te bereiden. De eerste dagen at ik dan ook niet veel, en inmiddels heb ik wat nodige producten bij elkaar kunnen vinden, zoals fruit, yoghurtjes en brood, om toch zo gezond en fit mogelijk te blijven. Maar het avondeten blijft ontzettend moeilijk. De mensen hier eten zo ontzettend ongezond en drinken geen water. Dit verergert alles alleen maar, omdat zij al zo afgesloten zijn van alles, zo verstoord in hun energie.

Op een gegeven moment bereikte de teleurstelling en vermoeidheid zijn top. Ik had het moeilijk. De armoede, de onrustige energie op het eiland waarop ik mij niet had voorbereid en niet onbelangrijk: het zwemmen met de dolfijnen wat nog niet was gelukt. Ja, ik had mijn uiterste best gedaan, en had de eerste dagen continue contacten gelegd met vele organisaties aan de kust en vele mensen, maar enkel problemen leken mijn pad te kruisen: de ene organisatie was verhuisd naar een ander eiland, de ander had onvoldoende mensen om mij te vergezellen, en bij weer een ander waren de juiste mensen momenteel niet aanwezig op het eiland. Werkelijk alles koste zo veel energie en ging zo ontzettend moeizaam, dat het mij op een gegeven moment opbrak. Ik was hier ten slotte gekomen omdat de dolfijnen hier mij geroepen hadden, en nu bleek het zo moeilijk om ze te bezoeken! Het was werkelijk ongelofelijk, en even vroeg ik mij af of ik wel op de voor mij juiste plek was, op het juiste moment.

De tweede helft van vorige week werd ik erg ziek. Waarschijnlijk eiste vermoeidheid, de teleurstelling, alle onrustige en hectische dagen welke ik had gehad, en de omschakeling in leefgewoonten en energie ineens zijn tol. Mijn maag was totaal van streek, mijn hoofd leek bijna te exploderen van de hoofdpijn en ik was alleen maar ontzettend vermoeid.

Echter op zaterdag ging ik eindelijk de zee op. Met Skipper, een Amerikaan die ik vorige week heb leren kennen en met wie ik het goed kan vinden. Hij heeft een eigen boot en wil graag met mij de omgeving hier rondom het eiland verkennen en samen naar de dolfijnen (tezamen met Norb, een Amerikaanse kunstenaar die ik hier heb leren kennen en die ons ook graag wil vergezellen naar de dolfijnen). Zaterdag zijn we naar het zuiden geweest om een man te bezoeken welke hij al eerder had ontmoet op de haven hier. Deze man had destijds aangeboden om hem gratis mee te nemen naar de dolfijnen, dus zochten we hem op. We vonden zijn boot, maar nadat de twee honden naast de boot ons bleven toeblaffen en er verder niemand reageerde, besloten we terug te varen. Ik had de website welke op de boot stond genoteerd en besloot zo snel mogelijk contact met de man te leggen. Voordat we terug gingen naar het noorden hebben we nog een poosje gevist op open zee, en een grote baracuda gevangen. Echter, ik was vermoeid en merkte dat ik nog maar één ding wilde, een rustiger plekje, en contact met mijn dolfijnen in de zee!

Gisteren heb ik dan ook meteen contact gelegd met de man in het zuiden, Geoffrey, en ben ik zelfstandig met de ferry naar het zuiden afgereisd om hem te ontmoeten, aangezien Skipper met een groepje toeristen de zee op zou gaan om te vissen. Toen ik uit het busje stapte zag ik in de verte een lange blanke kale man lopen, samen met zijn twee fantastisch lieve honden welke me enthousiast tegemoet kwamen rennen en me bijna omver duwden uit speelsheid. Wauw, de ontmoeting voelde erg goed, en ik had eindelijk te maken met een zeer intelligente man, welke tevens ook zeer spiritueel was. Hij had een grote organisatie opgebouwd in het zuiden, wat ook te zien was op de professionele website, en hij liet me de grote boot zien waarmee hij in het zomerseizoen met grote groepen mensen de zee opging. Al zijn gehele leven zwom en communiceert hij hier op Bimini met de dolfijnen, en hij is dus de aangewezen persoon voor mij om me mee te nemen naar mijn geliefde engelen in de zee. Echter het was momenteel geen seizoen, zo vertelde hij, dus de grote groepen kwamen pas weer in het voorjaar. Maar hij voelde meteen dat ik naar de dolfijnen toe moest en dat het zeer belangrijk voor mij was. Zo belangrijk dat ik er de halve wereld voor had afgereisd, dus een deze dagen – of morgen, of het komende weekend, afhankelijk van zijn afspraken – neemt hij me gratis mee op ontdekkingsreis naar mijn dolfijnen. Snorkels en flippers mag ik van hem lenen.

Geoffrey zei meteen dat hij alleen mij mee wil nemen. Hij voelde dat ik een heel andere missie heb dan mensen als Skipper en Norb. Voor hen is het een leuke ervaring, de dolfijnen ontmoeten, voor mij is het een must, het is mijn leven. Hij zei dat hij deze energieën graag gescheiden wil houden, en dat het met mij individueel een heel andere ervaring zal worden, meer gericht op communicatie vanuit het hart, een volledig éénzijn met. Een niveau dat niet zou matchen met de andere mannen. Hoewel ik meteen begreep wat hij bedoelde, zag ik er tegenop om Skipper te moeten teleurstellen, aangezien we hadden afgesproken samen naar de dolfijnen te gaan. Hij voelde als een vriend. Maar het zou lopen zoals het moest lopen, en dit was dus hoe het moest zijn. Ik moest nu voor mijzelf kiezen en voor de beste weg kiezen, en dit voelde goed!

En vandaag. Vandaag ben ik weer zoals iedere dag met iedereen op het eiland in gesprek, nadat ik een lange wandeling langs de zee heb gemaakt om zeer nauw verbonden te blijven met de zee en om mijn conditie op pijl te houden. Ik ben hier voor de mensen en wil zoveel mogelijk te weten komen over dit eiland en de schatten die hier onder water liggen. Hoe moeilijk de momenten ook zijn die ik iedere dag tegen kom, ik blijf me vasthouden aan de roep van mijn dolfijnen, de roep van de zee. En ik hoop dat als ik mijn taak hier heb afgerond, zich een opening voor mij heeft gevormd tot een ander plekje. Misschien via iemand die ik hier heb leren kennen, of via de boodschappen die ik hier van de dolfijnen ontvang. Want dit is niet mijn thuis. Het is enkel een plek waar ik tijdelijk zal zijn. Een bijzondere plek. Maar diep van binnen verlang ik ernaar om snel op een plekje te landen waar ik werkelijk rust vind, waar iets meer luxe en rust is, en waar ik mij thuis voel, onder de zon en vlakbij de zee en mijn dolfijnen! Maar dit zal zeker gebeuren. En tot die tijd geef ik mij over aan de wonderen van de aarde, laat ik me leiden door mijn dolfijnen en door de natuur en de mensen naar alle plekken die de mysteries van 2012 bevatten, de mysteries van deze nieuwe en bijzondere tijd op aarde. Het is een groot avontuur waaraan ik me overgeef en wat mij als mens doet groeien, en hopelijk de plekken waar ik mijn stappen heb gezet ook!

Veel liefs,

vanuit de zonnestralen, waterdruppels, schitteringen en dol-fijne bubbels op aarde,

Linda Solimara.

P.s. mijn volgende verhaal zal gaan over mijn sprankelende dol-fijne ontmoeting. Ik hou jullie op de hoogte!

En wat foto’s van mijn belevenissen tot nu toe vind je op mijn hyves http://lindareijnders.hyves.nl.
Deze zijn alleen zichtbaar voor vrienden. Ben je nog geen vriend van mij op hyves, nodig me dan gewoon even uit, dan voeg ik je graag toe!

Liefs xxx.